Werken is even geen optie meer

colette_driesluyten24

Ik ben sinds kort voltijds thuis. Na mijn laatste opstoot verminderde ik mijn werkuren van 20 naar 16 uur, maar ook dat bleek te zwaar. Mijn job is enorm belangrijk voor mij, die wil ik niet zomaar opgeven. Toch moet ik de grenzen die mijn lichaam aangeeft, aanvaarden. En mijn lichaam zegt nu: uitrusten.

Ik heb tijd nodig om te herstellen van die zware opstoot. Daarom blijf ik nog enkele maanden thuis. Dat valt me wel zwaar, want ik wil niks liever dan voltijds werken, van het leven genieten en op mijn fiets springen. Ik zou zo graag trainen voor een beklimming van de Mont Ventoux, maar die droom moet ik nog een jaartje uitstellen. Gelukkig loopt die berg niet weg, die blijft wel op mij wachten…Ooit zal ik de top bereiken! Zeker weten.

Onbegrip over vermoeidheid

Tijdens mijn opstoot had ik vooral last van extreme gewrichtspijn en vermoeidheid. Ik neem daarom extra medicatie tegen de gewrichtspijn. Die is al verbeterd, gelukkig. De vermoeidheid blijft jammer genoeg even sterk aanhouden. Ik heb voor niks energie, zelfs een douche nemen is soms lastig. Daar is veel onbegrip over. Vooral kennissen die mijn situatie niet volledig kennen, snappen niet hoe ik zo moe kan zijn. Mensen denken dat het op te lossen valt met wat meer slapen, maar zo werkt het niet. Het is ook moeilijk te begrijpen. Het ene moment voel ik me goed, het andere moment ben ik te ziek en te moe om nog iets te doen. Hoe leg je dat uit?

Steun van vrienden en collega’s

Gelukkig krijg ik ook veel steun in deze moeilijke periode. Mijn collega’s en baas gaven zelf aan dat ik het rustiger aan moest doen. Ze bellen regelmatig nu ik thuis ben. Ook mijn vrienden hebben veel begrip voor mijn situatie. Ze komen bij mij langs en laten me rusten als ik te moe word. Ik zet ze dan letterlijk aan de deur. Het is heel leuk om je zo gesteund te voelen. Dat helpt enorm.